مبانی نظری و ادبیات تحقیق فضای سبز شهری

قسمتی از متن:

انواع فضاهای سبز شهری

در یک تقسیم بندی کلی می توان فضاهای سبز شهری را به چهار دسته ذیل تقسیم نمود:

فضاهای سبز عمومی
فضاهای سبز نیمه عمومی
فضاهای سبز خیابانی
فضاهای سبز خصوصی

که در زیر به تعریف مفاهیم هر یک از آنها پرداخته می شود .

فضاهای سبز عمومی

فضاهای سبزی هستند که واجد بازدهی اجتماعی می باشند . این فضاها برای عموم مردم در گذران اوقات فراغت، تفریح و مصاحبت با دوستان وگردهمایی های اجتماعی و فرهنگی استفاده می شوند . فضاهای یاد شده اساساً برای این منظور طراحی یا تجهیز شده اند . وجود نیمکت ، روشنایی ، آبخوری ، دستشویی ، کف سازی معابر و دسترسی از مولفه های فضاهای سبز عمومی به شمار می روند . از فضاهای سبز عمومی معمولاً به عنوان « پارک » نام برده می شود . در واقع فضاهای سبز اجتماعی شامل فضاهای سبز عمومی مجهز به خدمات و تسهیلات می شود .

فضاهای سبز نیمه عمومی

فضاهای سبزی که بازدهی اکولوژیکی دارند ، لیکن استفاده کنندگان آنها نسبت به فضاهای سبز عمومی محدودترند ، واجد بازدهی تام اجتماعی نیستند . محوطه های باز بیمارستان ها و ادارات دولتی و . . . در این دسته قرار می گیرند .

فضاهای سبز خیابانی

نوعی از فضاهای سبز شهری هستند که به طور معمول درخت کاری حاشیه باریکی از حد فاصل مسیرهای پیاده رو و سواره رو را تشکیل می دهند و یا به صورت متمرکز در فضاهای نسبتاً کوچک میدان و یا در زمین های پیرامون بزرگراه ها و خیابان ها شکل گرفته اند ( سعید نیا ، 1383 : 24 – 23 ) .

فضاهای سبز خصوصی