مبانی نظری و ادبیات تحقیق خوش بینی

قسمتی از متن:

خوش بینی

فرهنگ لغت خوش بینی را «تمایل به پیش بینی و چشم داشت بهترین پیامدهای ممکن» تعریف می کند. رابرت اورنشتاین و دیوید سوبل خوش­بینی را از دیدگاه روان­شناسی چنین تعریف کرده­اند:«تمایل به جستجو، به خاطر آوردن و انتظار کسب تجارب لذت بخش. این تمایل یکی از اولویت های فعالانه فرد است، نه صرفاً نوعی واکنش انفعالی که او را به توجه جنبه های روشن و آفتابی زندگی تشویق می کند(قربانی،1387).

پترسون[1](2000) بیان می کند، دو رویکرد اصلی راجع به خوش بینی وجود دارد:

1-خوش بینی سرشتی یا گرایشی[2]

2-خوش بینی تبیینی یا اسنادی[3]

1)خوش بینی سرشتی یا گرایشی:

در این رویکرد خوش بینی به عنوان یکی ویژگی شخصیتی گسترده مفهوم شده و توسط انتظارات خوش بینانه مشخص می شود، خوش بینی گرایشی یک انتظار کلی است که بیشتر چیزهای خوب در آینده اتفاق می افتد تا چیزهای بد(زمردی،1386).

2)خوش بینی تبیینی یا اسنادی:

مارتین سلیگمن[4] در سال 1998مطرح می کند که خوش بینی یک شیوه ی تبیین است تا یک صفت شخصیتی گسترده. در این رویکرد افراد خوش بین وقایع منفی یا تجربیات منفی را به عوامل و علت های خارجی، ناپایدار و بخصوص نسبت می دهند و در مقابل افراد بدبینوقایع و تجربیات منفی و بد را به علت های درونی، پایدار ثابت و کلی مانند شکست شخصی نسبت می دهند(آلن کار[5]،2004 به نقل از زمردی،1386).