مبانی نظری و پیشینه پژوهشی مفاهیم و تعاریف روابط ابژه ای

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..docx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 28 صفحه

 قسمتی از متن word (..docx) : 
 

‏3-2- کیفیت روابط ابژه ای
‏1-3-2- ‏روابط ابژه ای
‏نظریات‏ ‏روابط‏ ‏ابژه‏ ‏ای‏ ‏را‏ ‏می‏ ‏توان‏ ‏پیامد‏ ‏نظریه‏ ‏سائق‏ ‏فروید‏ ‏دانست‏ (‏فیست‏ ‏و‏ ‏نیست،‏ 1384). ‏از‏ ‏آنجا‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏متون‏ ‏مختلف‏ ‏و‏ ‏توسط‏ ‏نظریه‏ ‏پردازان‏ ‏متعدد‏ ‏این‏ ‏حوزه،‏ ‏اصطلاح‏ ‏روابط‏ ‏با‏ ‏ابژه،‏ ‏به‏ ‏گونه‏ ‏های‏ ‏مختلفی‏ ‏تعریف‏ ‏شده‏ ‏است،‏ ‏تعریف‏ ‏دقیق‏ ‏و‏ ‏جامع‏ ‏آن‏ ‏دشوار‏ ‏است‏ (‏گرین‏ ‏برگ‏ ‏و‏ ‏میشل،‏1983). ‏اما‏ ‏در‏ ‏یک‏ ‏تعریف ساده‏ ‏،‏ ‏می‏ ‏توان‏ ‏گفت‏ ‏که‏ ‏منظور‏ ‏از‏ ‏روابط‏ ‏با‏ ‏ابژه،‏ ‏روابط‏ ‏بین‏ ‏شخصی‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏بر‏ ‏ارتباط‏ ‏میان‏ ‏فرد‏ ‏با‏ " ‏خویشتن‏" ‏با‏ ‏دیگران‏ ‏یا‏ " ‏ایژه‏ " ‏دلالت‏ ‏دارد‏ (‏باکال‏ ‏و‏ ‏نیومن،‏ 1995‏؛‏ ‏به‏ ‏نقل‏ ‏از‏ ‏میلز‏ ‏والداگ‏.1999).
‏ ‏در‏ ‏میان‏ ‏تعاریف‏ ‏مختلف‏ ‏از‏ ‏روابط‏ ‏با‏ ‏ابژه،‏ ‏تعریفی‏ ‏که‏ ‏گرینبرگ‏ ‏و‏ ‏میچل‏ (1983) ‏ارائه‏ ‏می‏ ‏دهند،‏ ‏بدین‏ ‏شرح‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏روابط‏ ‏با‏ ‏ابژه،‏ ‏در‏ ‏برگیرنده‏ ‏کنش‏ ‏های‏ ‏متقابل‏ (‏تعاملات‏) ‏شخص‏ ‏با‏ ‏افراد‏ ‏درونی‏ ‏و‏ ‏بیرونی‏ (‏واقعی‏ ‏با‏ ‏تصوری‏) ‏و‏ ‏همچنین‏ ‏روابط‏ ‏میان‏ ‏دنیای‏ ‏ابژه‏ ‏ای‏ ‏درونی‏ ‏و‏ ‏بیرونی‏ ‏آنهاست‏. ‏براساس‏ ‏این‏ ‏تعریف‏ ‏ارتباط‏ ‏فرد‏ ‏با‏ ‏دنیای‏ ‏بیرونی‏ ‏یکی‏ ‏از‏ ‏کارکردهای‏ ‏روابط‏ ‏با‏ ‏ابژه‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏کنار‏ ‏انواع‏ ‏تظاهرات‏ ‏شناختی‏ ‏و‏ ‏عاطفی‏ ‏برخاسته‏ ‏از‏ ‏این‏ ‏ارتباط،‏ ‏موجب‏ ‏شکل‏ ‏گیری‏ ‏و‏ ‏توسعه‏ ‏پیوند‏ ‏میان‏ ‏فرد‏ ‏و‏ ‏دیگران‏ ‏می‏ ‏گردد‏. ‏با‏ ‏توجه‏ ‏به‏ ‏این‏ ‏نکته‏ ‏که‏ ‏تظاهرات‏ ‏مذکور‏ ‏جنبه‏ ‏درونی‏ ‏یا‏ ‏ذهنی‏ ‏داشته‏ ‏به‏ ‏شکل‏ ‏قابل‏ ‏توجهی‏ ‏نحوه‏ ‏تعامل‏ ‏فرد‏ ‏با‏ ‏دیگران‏ ‏را‏ ‏متاثر‏ ‏می کند‏.
‏در‏ ‏تعریف‏ ‏دیگری،‏ ‏کرنبرگ‏ (1995) ‏با‏ ‏تاکید‏ ‏بر‏ ‏جنبه‏ ‏های‏ ‏انگیزشی‏ ‏و‏ ‏همچنین‏ ‏اهمیت‏ ‏تعامل‏ ‏اولیه‏ ‏مادر‏ - ‏کودک،‏ ‏روابط‏ ‏با‏ ‏ابژه‏ ‏را‏ ‏این‏ ‏گونه‏ ‏توصیف‏ ‏می‏ ‏کند‏: ‏درونی‏ ‏سازی،‏ ‏ساختارمند‏ ‏کردن‏ ‏یعنی‏ ‏فعال‏ ‏شدن‏ ‏روابط‏ ‏اولیه‏ ‏دو‏ ‏نفره‏ ‏با‏ ‏درمانگر‏ ‏در‏ ‏جلسه‏ ‏درمان‏ (‏در‏ ‏خلال‏ ‏فرایند‏ ‏انتقال‏ ‏و‏ ‏انتقال‏ ‏متقابل‏ ‏در‏ ‏قالب‏ ‏قواعد‏ ‏انگیزشی‏ ‏ژنتیکی‏ ‏و‏ ‏تحولی‏)‏،‏ ‏ساختاری‏ ‏و‏ ‏بالینی‏ ‏آن‏ ‏ها‏ ‏منظور‏ ‏از‏ ‏درونی‏ ‏ساختن‏ ‏روابط‏ ‏با‏ ‏ابژه‏ ‏این‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏در‏ ‏تمامی‏ ‏تعاملات‏ ‏کودک‏ ‏با‏ ‏نمادهای‏ ‏والدینی،‏ ‏آن‏ ‏چه‏ ‏که‏ ‏برای‏ ‏کودک‏ ‏درونی‏ ‏می‏ ‏شود، تصویر‏ ‏با‏ ‏بازنمایی
‏ ‏دیگران‏ (‏ابژه‏ ‏ها‏) ‏نیست‏ ‏بلکه‏ ‏ارتباط‏ ‏میان‏ ‏خود‏ ‏و‏ ‏دیگری،‏ ‏در‏ ‏قالب‏ ‏تصویر‏ ‏با‏ ‏بازنمایی‏ ‏خویشتن‏ ‏در‏ ‏تعامل‏ ‏با‏ ‏تصویر‏ ‏با‏ ‏بازنمایی‏ ‏ایژه‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏درون‏ ‏سازی‏ ‏می‏ ‏شود‏ ( ‏نقل‏ ‏از‏ ‏هاپریج‏ ‏و‏ ‏گرین‏ ‏برگ،‏ 2003)‏.
‏ ‏به‏ ‏اعتقاد‏ ‏وتسن‏ (1991‏؛ به‏ ‏نقل‏ ‏از‏ ‏هاپریچ‏ ‏و‏ ‏گرین‏ ‏برگ،‏ 2003)‏ روابط‏ ‏با‏ ‏ایژه‏ ‏در‏ ‏برگیرنده‏ ‏افکار‏ ‏و‏ ‏احساسات‏ ‏فرد‏ ‏نسبت‏ ‏به‏ ‏سایر‏ ‏افراد‏ ‏است‏. ‏او‏ ‏مطرح‏ ‏می‏ ‏سازد‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏میان،‏ ‏بازنمایی‏ ‏شناختی‏ ‏افراد‏ ‏خاص‏ (‏بازنمایی‏ ‏ابژه‏)‏،‏ ‏آرزوها‏ ‏و‏ ‏هیجانات‏ ‏همراه‏ ‏با‏ ‏این‏ ‏بازنمایی‏ ‏ها،‏ ‏تصاویر‏ ‏ذهنی‏ ‏و‏ ‏ترس‏ ‏های‏ ‏مربوط‏ ‏به‏ ‏خود‏ ‏و‏ ‏دیگر‏ ‏افراد‏ ‏مهم،‏ ‏به‏ ‏عنوان‏ ‏کارکردهای‏ ‏مهم‏ ‏روابط‏ ‏بین‏ ‏فردی‏ ‏در‏ ‏نظر‏ ‏گرفته‏ ‏می‏ ‏شود.‏
‏بر‏ ‏اساس‏ ‏تعاریف‏ ‏ذکر‏ ‏شده‏ ‏می‏ ‏توان‏ ‏گفت‏ ‏نظریه‏ ‏پردازان‏ ‏روابط‏ ‏ابژه‏ ‏ای،‏ ‏شکل‏ ‏گیری‏ ‏و‏ ‏تفکیک‏ ‏اولیه‏ ‏ساختارهای‏ ‏روانشناختی‏ (‏تصویر‏ ‏درونی‏ ‏خود‏ ‏و‏ ‏دیگری‏ ‏با‏ ‏همان‏ ‏ابژه‏) ‏و‏ ‏چگونگی‏ ‏تظاهر‏ ‏این‏ ‏ساختارهای‏ ‏درونی‏ ‏در‏ ‏موقعیت‏ ‏بین‏ ‏شخصی‏ ‏را‏ ‏مورد‏ ‏بررسی‏ ‏قرار‏ ‏می‏ ‏دهند‏. ‏این‏ ‏نظریه‏ ‏پردازان‏ ‏معتقدند‏ ‏در‏ ‏سال‏ ‏های‏ ‏اولیه‏ ‏پیش‏ ‏ادبی‏ ‏و‏ ‏ادیبی،‏ ‏روابط‏ ‏با‏ ‏ابژه‏ ‏در‏ ‏کودک‏ ‏نه‏ ‏بین‏ ‏اید‏ ‏و‏ ‏ابژه‏ ‏ای‏ ‏ها،‏ ‏یا‏ ‏ایگو‏ ‏و‏ ‏ایژه‏ ‏ای‏ ‏ها‏ ‏،‏ ‏که‏ ‏بیشتر‏ ‏بین‏ ‏خویشتن‏ (‏با‏ ‏بازنمایی‏ ‏های‏ ‏ذهنی‏ ‏از‏ ‏آن‏) ‏و‏ ‏ابژه‏ ‏ها‏ (‏با‏ ‏بازنمایی‏ ‏ذهنی‏ ‏آن‏ ‏ها‏ ‏در‏ ‏درون‏ ‏خود‏)‏،‏ ‏برقرار‏ ‏می‏ ‏شود‏. ‏این‏ ‏نظریه‏ ‏پردازان‏ ‏با‏ ‏تمرکز‏ ‏بر‏ ‏روابط‏ ‏اوایل‏ ‏زندگی‏ ‏و‏ ‏اثرات‏ ‏و‏ ‏بقایای‏ ‏دیرپای‏ ‏آن‏ ‏بر‏ ‏روان‏ ‏فرد‏ ‏به‏ ‏مثابه‏ ‏روابط‏ ‏ایژه‏ ‏ای‏ ‏درونی،‏ ‏پر‏ ‏ادراکات‏ ‏فرد‏ ‏از‏ ‏خود‏ ‏و‏ ‏روابط‏ ‏او‏ ‏با‏ ‏افراد‏ ‏دیگر‏ ‏تاکید‏ ‏می‏ ‏کنند،‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏چارچوب‏ ‏فرد‏ ‏نه‏ ‏فقط‏ ‏با‏ ‏دیگری‏ ‏واقعی،‏ ‏بلکه‏ ‏با‏ ‏دیگری‏ ‏درونی‏ ‏نیز‏ ‏وارد‏ ‏ارتباط‏ ‏می‏ ‏شود‏ (‏سنت‏ ‏کلر،‏ 1386 ‏ترجمه‏)‏.
‏2-3-2- ‏مفاهیم‏ ‏و‏ ‏اصطلاحات‏ ‏روابط‏ ‏ابژه‏ ‏ای
‏ ‏اصطلاح‏ " ‏ابژه‏" ‏واژه‏ ‏تخصصی‏ ‏و‏ ‏ابداع‏ ‏فروید‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏آن‏ ‏چیزی‏ ‏اشاره‏ ‏دارد‏ ‏که‏ ‏نیازی‏ ‏را‏ ‏برآورده‏ ‏می‏ ‏سازد‏. ‏در‏ ‏معنای‏ ‏گسترده‏ ‏تره‏ ‏ابژه‏ ‏به‏ ‏شخص‏ ‏یا‏ ‏شی‏ ‏با‏ ‏اهمیتی‏ ‏اشاره‏ ‏دارد‏ ‏که‏ ‏هدف‏ ‏احساسات‏ ‏و‏ ‏سائق‏ ‏های‏ ‏یک‏ ‏فرد‏ ‏قرار‏ ‏می‏ ‏گیرد‏. ‏در‏ ‏واژگان‏ ‏فرویدی،‏ ‏ابژه،‏ ‏سائق،‏ ‏یک‏ ‏شخص،‏ ‏بخشی‏ ‏از‏ ‏یک‏ ‏شخص،‏ ‏یا‏ ‏چیزی‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏هدف‏ ‏از‏ ‏طریق‏ ‏آن‏ ‏ارضا‏ ‏می‏ ‏شود‏. ‏فروید‏ ‏نخستین‏ ‏بار‏ ‏در‏ ‏بحث‏ ‏از‏ ‏سائق‏ ‏های‏ ‏غریزی‏ ‏و‏ ‏در‏ ‏زمینه‏ ‏روابط‏ ‏اولیه‏ ‏مادر‏ - ‏کودک‏ ‏از‏ ‏اصطلاح‏ ‏ابژه‏ ‏استفاده‏ ‏کرد‏ (‏سنت‏ ‏کلر،‏ 1387)‏.
‏نظریه‏ ‏پردازان‏ ‏روابط‏ ‏ابژه‏ ‏ای‏ ‏با‏ ‏این‏ ‏فرض‏ ‏بنیادی‏ ‏فروید‏ ‏در‏ ‏مورد‏ ‏ابژه‏ ‏شروع‏ ‏نموده‏ ‏و‏ ‏بعد‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏باره‏ ‏گمانه‏ ‏زنی‏ ‏کردند‏ ‏که‏ ‏چگونه‏ ‏روابط‏ ‏اولیه‏ ‏واقعی‏ ‏با‏ ‏خیالی‏ ‏کودک‏ ‏با‏ ‏مادر‏ ‏با‏ ‏پستان‏ ‏او،‏ ‏الگویی‏ ‏برای‏ ‏تمام‏ ‏روابط‏ ‏میان‏ ‏فردی‏ ‏بعدی‏ ‏می‏ ‏شود‏. ‏اصطلاح‏ ‏بازنمایی‏ ‏به‏ ‏نحوه‏ ‏تملک‏ ‏شخصی‏ ‏بر‏ ‏یک‏ ‏ابژه‏ ‏دلالت‏ ‏دارد‏ ‏و‏ ‏حاکی‏ ‏از‏ ‏این‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏شخص‏ ‏چگونه‏ ‏ابژه‏ ‏ای‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏شکل‏ ‏روانی‏ ‏باز‏ ‏می‏ ‏نماید‏ (‏سنت‏ ‏کلر،‏ 1386). ‏بر‏ ‏این‏ ‏اساس،‏ ‏بخش‏ ‏مهمی‏ ‏از‏ ‏هر‏ ‏رابطه‏ ‏ای،‏ ‏بازنمایی‏ ‏های‏ ‏روانی‏ ‏ابژه‏ ‏مهم‏ ‏اولیه،‏ ‏مانند‏ ‏پستان‏ ‏مادر‏ ‏یا‏ ‏آلت‏ ‏تناسلی‏ ‏پدر‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏درون‏ ‏فکنی‏ ‏یا‏ ‏در‏ ‏ساختار‏ ‏روانی‏ ‏کودک‏ ‏جذب‏ ‏شده‏ ‏اند‏ ‏و‏ ‏بعدا‏ ‏به‏ ‏سایر‏ ‏افراد‏ ‏مهم‏ ‏زندگی‏ ‏فرافکنی‏ ‏می‏ ‏شوند‏.‏ این‏ ‏تصاویر‏ ‏درونی،‏ ‏بازنمایی‏ ‏های‏ ‏دقیقی‏ ‏از‏ ‏فرد‏ ‏دیگر‏ ‏نیستند،‏ ‏بلکه‏ ‏پس‏ ‏مانده‏ ‏های‏ ‏تجربیات‏ ‏پیشین‏ ‏هر‏ ‏فرد هستند‏ (‏فیست‏ ‏و‏ ‏فیست،‏ 1384).
‏ ‏نظریه‏ ‏پردازان‏ ‏روابط‏ ‏ایژه‏ ‏ای‏ ‏در‏ ‏جهان‏ ‏با‏ ‏چارچوب‏ ‏ارجاع‏ ‏را‏ ‏توصیف‏ ‏می‏ ‏کنند‏. ‏یکی‏ ‏دنیای‏ ‏بیرونی‏ ‏ابژه‏ ‏های‏ ‏قابل‏ ‏مشاهده‏ ‏و‏ ‏دیگری‏ ‏دنیای‏ ‏درونی،‏ ‏حاوی‏ ‏بازنمایی‏ ‏های‏ ‏ذهنی‏ ‏این‏ ‏ایژه‏ ‏ها‏. ‏دنیای‏ ‏بیرونی‏ ‏در‏ ‏بر‏ ‏گیرنده‏ ‏محیط‏ ‏اجتماعی‏ ‏و‏ ‏ابژه‏ ‏های‏ ‏قابل‏ ‏مشاهده‏ ‏در‏ ‏آن‏ ‏است‏ ‏و‏ ‏دنیای‏ ‏درونی‏ ‏مشتمل‏ ‏است‏ ‏بر‏ ‏بازنمایی‏ ‏ها‏ ‏و‏ ‏تصورات‏ ‏ذهنی‏ ‏هر‏ ‏فرد‏ ‏از‏ ‏دنیای‏ ‏بیرونی‏ ‏یعنی‏ ‏تجربه‏ ‏و‏ ‏بازنمایی‏ ‏فرد‏ ‏از‏ ‏دنیای‏ ‏بیرون‏. ‏در‏ ‏حقیقت‏ ‏دنیای‏ ‏درونی‏ ‏بازنمایی‏ ‏فرد‏ ‏از‏ ‏خود،‏ ‏در‏ ‏پیوند‏ ‏با‏ ‏بازنمایی‏ ‏از‏ ‏ابژه‏ ‏ای‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏این‏ ‏تصاویر‏ ‏درونی‏ ‏الزاما‏ ‏مطابق‏ ‏با‏ ‏ایژه‏ ‏های‏ ‏موجود‏ ‏در‏ ‏جهان‏ ‏واقعی‏ ‏نیستند‏ (‏روزنبلت‏ ‏و‏ ‏سندلر،‏1962‏؛‏ ‏بوسکی،‏ 1963 ‏به‏ ‏نقل‏ ‏از‏ ‏سنت‏ ‏کلر،‏ 1386). ‏ در‏ ‏حقیفت‏ ‏در‏ ‏مقابل‏ ‏مادر‏ ‏در‏ ‏مقایسه‏ ‏با‏ ‏یک‏ ‏ابژه‏ ‏ای‏ ‏بیرونی‏ ‏که‏ ‏برای‏ ‏همه‏ ‏قابل‏ ‏مشاهده‏ ‏است،‏ ‏یک‏ ‏تصویر‏ ‏با‏ ‏بازنمایی‏ ‏مادر‏ ‏در‏ ‏ذهن‏ ‏کودک‏ ‏وجود‏ ‏دارد،‏ ‏تحت‏ ‏عنوان‏ «‏ابژه‏ ‏ی‏ ‏درونی‏»‏ ‏که‏ ‏این‏ ‏تجربه‏ ‏با‏ ‏بازنمایی‏ ‏درونی،‏ ‏برای‏ ‏دیگران‏ ‏قابل‏ ‏مشاهده‏ ‏نیست‏ ‏و‏ ‏همچنین‏ ‏ممکن‏ ‏است‏ ‏بازتاب‏ ‏دقیقی‏ ‏از‏ ‏موقعیت‏ ‏واقعی‏ ‏نباشد،‏ ‏اما‏ ‏تجربه‏ ‏کودک‏ ‏از‏ ‏مرتبط‏ ‏بودن‏ ‏با‏ ‏مادر‏ ‏را‏ ‏می‏ ‏نمایاند‏ ‏و‏ ‏دنیای‏ ‏درون‏ ‏روانی‏ ‏کودک‏ ‏را‏ ‏نشان‏ ‏می‏ ‏دهد‏ (‏مسپنر،1980؛به‏ ‏نقل‏ ‏از‏ ‏سنت‏ ‏کلر،‏ 1386).
‏علاقه‏ ‏روان‏ ‏تحلیل‏ ‏گری‏ ‏در‏ ‏این‏ ‏میان‏ ‏به‏ ‏دنیای‏ ‏درونی‏ ‏بازنمایی‏ ‏ذهنی‏ ‏معطوف‏ ‏است،‏ ‏زیرا‏ ‏آنچه‏ ‏درمانگر‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏فهم‏ ‏رفتار‏ ‏و‏ ‏انگیزه‏ ‏های‏ ‏فرد‏ ‏می‏ ‏رساند،‏ ‏نحوه‏ ‏باز‏ ‏نمایی‏ ‏و‏ ‏تفسیر‏ ‏فرد‏ ‏از‏ ‏جهان‏ ‏و‏ ‏روابط‏ ‏به‏ ‏عنوان‏ ‏فاعل